De schreeuw van een engel...
Mijn ogen roepen je, mama,
Daarin zie je mijn hart
Het is vol pijn, een wond,
een zucht, die zich steeds maar herhaalt...
Ga niet weg, mama, naar het buitenland
Laat me niet achter zonder je zorg voor mij
Ik wil geen poppen, ik hoef geen mooie kleren
Alles wat ik wil is... je liefde..
Je was bij me... waar ben je naartoe gegaan?
Ik schreeuw zonder stem en huil in mezelf
Want ik kan niet meer praten. Ik heb opgegeven
om te leven, mama, zonder jou...
1e verslag
Afgelopen zaterdag kwam ik het verhaal van de elfjarige Monica op het internet tegen. Ze ligt nu al een jaar in het ziekenhuis en wordt in leven gehouden door beademingsapparatuur en sondevoeding. Op het moment dat ik de informatie zag, voelde ik me erg gefrustreerd en verontwaardigd: “Waarom moet u mij alle narigheid laten zien?”
Maar de hele dag moest ik aan dat meisje denken, gevangen in haar eigen lichaam en dat alleen haar ogen beweegt. Haar gezicht en de gedachte dat ze lijdt gaf me geen rust. Die middag lukte het me niet om te slapen. Ik bad en huilde. Op een gegeven moment hoorde ik een fluistering die tegen mijn ziel zei: “Dochtertje van Jairus!” . Ik sprong tintelend op, maar was nog steeds opstandig: “Ja, Heer, wat een groot wonder heeft u met dat meisje verricht! Maar toen was u daar, met haar, naast haar en uw kracht stroomde in haar! Ik kreeg gelijk antwoord: “Ik ben nu ook aanwezig door de Heilige Geest, die ik jullie heb gegeven om in jullie te leven.” Ik weet niet hoeveel mensen deze ervaring met God begrijpen, maar ik weet dat het echt was en ik kan de aanwezigheid van de Heilige Geest niet ontkennen. In Handelingen 5: 38-39 staat: ‘Daarom zeg ik u: Houd u afzijdig van deze mensen en laat hen begaan, want als het mensenwerk is wat ze nastreven, zal het op niets uitlopen, maar als het Gods werk is, zult u niets tegen hen kunnen uitrichten, of het zou weleens kunnen blijken dat u tegen God strijdt’.
Ik heb dus geluisterd naar de stem van God en we zijn de volgende donderdag naar Arad vertrokken, naar Monica. We konden bij Florina en Florin terecht, die ons met liefde hebben ontvangen, hoewel ze nog maar een paar weken getrouwd zijn. Het deed ons erg veel dat we met zoveel liefde werden ontvangen. Van Florina ontvingen we de benodigde informatie en ik ben blij dat we samen zullen zijn in de strijd om hoop te geven aan een onschuldig klein meisje.
De reactie van de medische staf en de sociaal assistent die zich met haar bezighouden was al even warm. Ik voelde dat ze blij waren dat er eindelijk iemand zich interesseerde voor dit kind dat het leven had opgegeven en gewoonweg weigerde om te ademen en te eten. Ze is daarom aangesloten op een apparaat, waardoor de vitale functies in stand worden gehouden. Het meisje is door haar moeder in het ziekenhuis achtergelaten. De toetstand waarin ze nu zit, is gekomen doordat ze door volwassenen mishandeld en verwaarloosd is. We zijn drie dagen in Arad gebleven, waarbij we Monica dagelijks bezochten. Ik heb haar over God verteld en haar beloofd dat ze bij ons mag komen wonen als ze vecht voor haar leven, als ze zelf ademt, eet en de wil heeft om te leven. Ze reageerde door met haar ogen bevestigend te knipperen. Ik heb haar een foto gegeven van onze zes kinderen. De assistente hielp haar met de slang, zodat ze de foto kon zien. Ik zag dat ze de gezichten op de foto bestudeerde…. God, wat zou ik haar graag zien lopen en zien spelen met andere kinderen… Ik heb haar beloofd, dat als de Heer het zal toestaan, ik haar zal helpen om de achterstand die ze op school heeft opgelopen weg te werken, dat we haar nabij zullen zijn en haar laten zien dat er ook goede mensen zijn, die haar zullen beschermen. Dat er niet alleen maar slechte mensen zijn, zoals in haar familie, waarbij het wel leek dat geweld gewoon is.
Ik wilde eigenlijk ook zondag blijven, maar omdat ik maandag weer naar school moest, hebben we besloten om zaterdag weer te vertrekken. Nog voordat we ’s ochtends naar Moni in het ziekenhuis gingen, heb ik gebeden en uit de bijbel gelezen. En de boodschap die God me gaf was geweldig, vol van kracht en betekenis. Ik kan niet anders zeggen dan: “U zij de dank, God!” Ik las Marcus 5:34-36 waar staat: ‘Toen zei hij tegen haar: ‘Uw geloof heeft u gered; ga in vrede en wees genezen van uw kwaal.’ Nog voor hij uitgesproken was, kwamen enkele mensen tegen de leider van de synagoge zeggen: ‘Uw dochter is gestorven, waarom valt u de meester nog lastig?’ Maar Jezus hoorde dat en zei tegen de leider van de synagoge: ‘Wees niet bang, maar blijf geloven.’’ Ik had het gevoel dat het persoonlijk tegen mij werd gezegd.
Voordat we weggingen kwamen twee personen uit Arad naar ons toe, die aanboden om ons nabij te staan, dat wil zeggen om naar Monica te gaan en haar eten te brengen, met haar te praten en haar verhalen te vertellen. Ik ging met een gerust gevoel weg na de aansporing van God en nadat ik nog een teken van Hem had gekregen: Monica zal niet alleen achterblijven, zoals ze was voordat wij haar opzochten.
Monica heeft hulp nodig. Ze heeft fysiotherapie en psychische hulp nodig. Als wij, volwassenen, niet de moed hebben om uit onze comfortabele omgeving te stappen, zal dit meisje sterven… Is het niet een zonde als we iets goeds kunnen doen en het niet doen? Misschien vraagt u wel: “Hoe kunnen we helpen?” Wees betrokken! Zoek informatie over een psychiater of fysiotherapeut (bij voorkeur een vrouw) in Arad, die bereid zou zijn om dit meisje te helpen met het herkrijgen van energie en de wil om te leven. Elk van ons kan wel met iets bijdragen, door je tijd te geven, door gebed, door haar te bezoeken (als dat mogelijk is), door financieel bij te dragen. Het meisje heeft onder andere luiers nodig, natte doekjes en zalf om doorliggen te voorkomen.
God is goed en zal u op elke vraag antwoorden…
Weest gezegend!
2e verslag
Toen ik hoorde over de situatie van Monica, moest ik haar zien. Ik voelde dat God haar wilde gebruiken. In het begin dacht ik dat er een wonder zou gebeuren, zoals God ook met het dochtertje van Jairus had gedaan. Ik heb maar een erg korte tijd naast Monica gestaan, maar voldoende om haar voor altijd in mijn hart te sluiten. Zij heeft zich opgeofferd om een verandering te bewerkstelligen voor verstoten kinderen in deze wereld. Ik bid dat deze verandering realiteit zal worden. Ik heb haar verteld over liefde en vergeving. Ik weet dat dit bijzondere kind iedereen heeft vergeven die haar heeft doen lijden.
Op het moment dat ik haar in het echt zag, zei ik tegen mezelf: “God wil tot ons spreken door haar! Die oren heeft, die hore!”
Een groep geweldige vrouwen, Nonnie, Lidia, Carmen, Florina, Adina, Andreea, Raluca hebben de boodschap van God begrepen: het geven van liefde aan hen die lijden! En ze begonnen bij Monica! De laatste maand van haar leven was vol van liefde, mooie woorden, bemoediging en geloof. Het meisje heeft kunnen merken dat er ook liefde en vergeving in de wereld is. Ik heb de overtuiging dat haar hart zich heeft opengesteld voor deze gevoelens.
Monica is gestorven!
Monica leeft!! Zij leeft in onze harten, die te laat over haar gehoord hadden… maar God heeft een wonder gedaan!! Monica leeft!! En dat niet alleen: ze heeft een krachtig alarmsignaal afgegeven. Ik bid dat God naar ons land omkijkt en wijsheid en harten vol passie geeft aan de leiders van het volk. Vooral bij het maken van wetten voor kinderen die om wat voor reden dan ook verlaten zijn.
Monica zei ‘Nee!’ tegen armoede, ‘Nee!’ tegen verwaarlozing, ‘Nee!’ tegen het bestaan van een kind zonder bescherming en liefde!
De staat moet families die hun kinderen liefhebben, maar niet de materiële mogelijkheden hebben ze te verzorgen, bemoedigen door materiële ondersteuning zodat kinderen niet verstoten worden.
Kinderen moeten niet zomaar aan hun families teruggegeven worden, omdat het systeem vol zit met achtergelaten kinderen. Er zijn kinderen die in het kindertehuis horen dat ze ook anders kunnen leven, maar die na een korte tijd weer teruggegeven worden aan hun familie. Ze keren terug in dezelfde omgeving die ze verlaten hadden en die misschien zelfs erger is geworden… Ze hebben school verlaten, na een triest leven, vol van armoede en lijden…
Kijk om je heen en zie de kinderen die huilen…
Wanneer engelen huilen is dat een teken dat wij, mensen, vergeten zijn om goed te doen…
Door de vensters van hun hart zien ze de wereld. Ze voelen lijden, pijn en veel onverschilligheid.
De kinderen zijn de engelen van de wereld waarin de mensheid een boodschap naar de hemel stuurt!
Zolang er kinderen zijn, houdt God van ons!!
Laten we ons verenigen om de kinderen van dit land te beschermen, ookal zijn het niet onze eigen kinderen.
Laat de wet hen beschermen en hen een mogelijkheid tot een betere toekomst geven.
Onverschilligheid doodt!